Chirurgia naczyniowa

Czym jest zakrzepica żył głębokich (DVT)?
Jak wskazuje nazwa schorzenie to dotyczy naczyń żylnych, a konkretnie skrzepu, który się wewnątrz nich tworzy. Największą predyspozycję do tworzenia się skrzepów wykazują żyły kończyn dolnych, ze względu na wolniejsze rozszerzanie się ży,ł a co za tym idzie wolniejszy przepływ krwi. Ze schorzeniem tym borykają się zarówno kobiety jak mężczyźni w różnym przedziale wiekowym.
Najbardziej niebezpiecznym i najczęstszym powikłaniem DVT jest zatorowość płucna. Do tego niezwykle groźnego schorzenia dochodzi, gdy skrzep wewnątrz żyły oderwie się od jej ściany i wraz z krwiobiegiem dotrze do płuc gdzie może zablokować tętnicę płucną czy też jedną z jej rozgałęzień.
Choroba często przebiega bezobjawowo i diagnozowana jest w chwili, w której dochodzi do zatorowości płucnej. Jednak jest kilka symptomów mogących sugerować nam DVT.

Są nimi m.in.
-nagłe bóle i skurcze łydki,
-podwyższona ciepłota,
-opuchlizna kończyny dolnej,
-tkliwość ,
-zaczerwienienia, a nawet podwyższona temperatura ciała.

Czynniki podnoszące ryzyko wystąpienia zakrzepicy żył głębokich.
- choroba nowotworowa,
- wiek,
- zabiegi operacyjne,
- choroby wymagające dłuższego unieruchomienia,
- żylaki,
- ciąża,
- otyłość,
- cewnikowanie,
- przebyta wcześniej zakrzepica żył głębokich.

Diagnozowanie Zakrzepicy żył głębokich
Istotną rolę w diagnozowaniu zakrzepicy żył głębokich odgrywają badania laboratoryjne, a konkretnie wykonanie testu określającego poziom D-dimerów ( cząsteczek pojawiających się wskutek degradacji skrzepu ). Jeżeli poziom D-dimerów jest mniejszy 500ng/ml oznacza to, że wynik testu jest ujemny i obecność skrzepu wymagającego leczenia przeciwzakrzepowego nie jest konieczna. Należy jednak pamiętać, że wysoki poziom D-dimerów nie oznacza wykluczenia zakrzepicy żył głębokich, dodatkowo należy wykonać badanie ultrasonografii uciskowej.
W latach poprzednich badaniem potwierdzającym obecność skrzepu była flebografia ( radiologiczne badanie naczyń żylnych z użyciem kontrastu ); dziś uciskowe badanie ultrasonograficzne w dużym stopniu zastępuje te inwazyjną metodę. Dzięki użyciu ultradźwięków lokalizowany jest skrzep co pozwala uzyskać wiarygodną diagnozę.

Jak leczyć zakrzepice żył głębokich?
Zakrzepicę żył głębokich leczy się głównie farmakologicznie, w fazie początkowej podając dożylnie heparynę, a w odstępie kilku tygodni doustnie antagonistę witaminy K . Leczenie ma na celu rozrzedzenie krwi co zapobiega powiększaniu się i przemieszczaniu w kierunku płuc skrzepu.

Chirurgia endowaskularna
Nowoczesna metoda leczenia zespołu stopy cukrzycowej. Cukrzyca i jej powikłania stanowią olbrzymi problem nie tylko medyczny, ale i społeczny. Choroba ta w istotny sposób przyspiesza rozwój miażdżycy tętnic podudzi i bardzo szybko prowadzi do niedokrwienia nóg, co w konsekwencji grozi powstaniem trudno gojących się ran stóp i grozi amputacją.

Około 30% cukrzyków cierpi z powodu wywołanego cukrzycą niedokrwienia kończyn dolnych. Choroba przebiega podstępnie, a pierwszym objawem choroby może być już rana stopy.

Jedynym sposobem uratowania nogi w tym przypadku jest przeprowadzenie skutecznego zabiegu przywrócenia krążenia w nodze.

Z pomocą chorym cierpiącym z powodu zespołu stopy cukrzycowej przychodzi nowoczesna chirurgia wewnątrznaczyniowa, której szybki rozwój nastąpił w ostatnich latach. Operacje wewnątrznaczyniowe należą do operacji przeprowadzanych przez 'dziurkę od klucza'. Miniaturyzacja sprzętu wewnątrznaczyniowego umożliwia przeprowadzenie operacji przez wprowadzoną w znieczuleniu miejscowym do tętnicy cienką, bo około 2mm średnicy śluzę naczyniową. Śluza umożliwia bezkrwawe wprowadzanie do tętnicy i wymianę niezbędnych do udrożnienia tętnicy narzędzi chirurgicznych.

Zaletą takich operacji jest brak konieczności wykonywania obciążającego pacjenta znieczulenia, co umożliwia wykonanie zabiegów nawet u ciężko chorych i starszych pacjentów. Postęp techniczny doprowadził do stworzenia narzędzi endowaskularnych, umożliwiających udrożnienie tętnic nie tylko na po,dudziu ale i na stopie.

Standardem stały się dedykowane do leczenia tętnic podudzia narzędzia o średnicy nieznacznie przekraczającej 1mm.

Małoinwazyjność zabiegów wewnątrznaczyniowych, ich powtarzalność, niewielka liczba powikłań oraz bardzo dobre wyniki powodują, że operacje wewnątrznaczyniowe stały się skuteczną metodą przywrócenia krążenia w stopie cukrzycowej. Dzięki coraz szybszemu rozwojowi technik wewnątrznaczyniowych, oraz coraz większemu doświadczeniu chirurgów udaje się w wyspecjalizowanych ośrodkach uniknąć amputacji w 80-100%, co nie byłoby możliwe w przypadku zastosowania klasycznych technik chirurgicznych.

Warto podkreślić, że udrożnienie tylko jednej tętnicy na podudziu zwykle pozwala uratować kończynę. Ważne jest, aby pacjent w odpowiednim czasie trafił do chirurga naczyniowego na konsultację.

Kiedy pacjent z cukrzycą powinien trafić do chirurga naczyniowego?
Osoba z objawami niedokrwienia, takimi jak ból nóg podczas chodzenia, zaburzenia czucia, drętwienie nóg, twardnienie łydek powinna trafić na konsultację do chirurga naczyniowego celem oceny krążenia tętniczego. Natomiast bezwzględnie pilnej oceny chirurga naczyniowego wymagają pacjenci z trudno gojącą się raną stopy, przygotowywani do amputacji lub z bólami spoczynkowymi nogi ( bóle nocne uniemożliwiające spanie, konieczność spuszczenia nogi za łóżko ). Jedynie rozległa, zakażona martwica, ciężki stan pacjenta są wskazaniami do pilnej amputacji.

Każdy pacjent z cukrzycą powinien przynajmniej raz w roku mieć ocenione krążenie w kończynach dolnych, a w przypadku podejrzenia niedokrwienia zostać skierowanym do chirurga naczyniowego.

Więcej informacji na temat chorób tętnic i żył znajdziecie Państwo na stronie internetowej www.chorobynaczyniowe.pl

Zwężenie tętnicy szyjnej - przyczyną udarów mózgu.
Częstą przyczyną udarów niedokrwiennych mózgu jest miażdżycowe zwężenie tętnicy szyjnej. Ta groźna choroba spowodowana jest oderwaniem z tętnicy szyjnej fragmentu blaszki miażdżycowej lub skrzepliny, która płynąc z prądem krwi zamyka tętnice w mózgu dając udar. Taki zator może prowadzić do poważnych konsekwencji: od przejściowych zaburzeń widzenia, bólów i zawrotów głowy, omdleń, zaburzeń świadomości i utrat przytomności, do przemijających objawów niedokrwienia mózgu (TIA) i wreszcie do najcięższego powikłania tj. udaru niedokrwiennego pod postacią porażeń i niedowładów oraz innych objawów neurologicznych ( np. zaburzenia mowy ). Masywny udar może stanowić bezpośrednie zagrożenie życia.

Jak rozpoznać zwężenie tętnic szyjnych?
Każda osoba z zaburzeniami widzenia, bólami i zawrotami głowy, omdleniami, zaburzeniami świadomości i utratami przytomności, przemijającymi objawami niedokrwienia mózgu, a przede wszystkim pacjenci po udarach mózgu powinni mieć wykonane USG doppler tętnic szyjnych, które pozwala zdiagnozować przyczynę dolegliwości, czyli zwężenie tętnicy szyjnej. Również osoby chorujące na miażdżycę, przygotowywane do poważnych operacji oraz cierpiące na inne choroby naczyniowe powinny wykonać takie badanie z powodu podwyższonego ryzyka wystąpienia zwężenia tętnicy szyjnej. W razie wątpliwości diagnostykę można poszerzyć o inne badanie obrazowe: tomografię komputerową lub angiografię.
Leczenie operacyjne.Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest objawowe lub bezobjawowe zwężenie tętnicy szyjnej o co najmniej 70%. Współczesna chirurgia naczyniowa dysponuje dwiema metodami operacyjnymi: klasyczną i wewnątrznaczyniową. Metoda klasyczna polega na nacięciu skóry szyi i usunięciu w sposób chirurgiczny blaszek miażdżycowych z tętnicy szyjnej. Metoda wewnątrznaczyniowa opiera się na wszczepieniu w miejsce zwężenia stentu utrzymującego drożność tętnicy. Operacja przeprowadzana jest z małego nacięcia skóry w pachwinie. Należy podkreślić, że nie operuje się niedrożnych tętnic szyjnych.
Która metoda jest lepsza, klasyczna czy wewnątrznaczyniowa?
Metoda klasyczna jest sprawdzoną, skuteczną metodą operacji zwężenia tętnicy szyjnej, stosowaną u osób nieobciążonych innymi chorobami, w dobrym stanie ogólnym, oraz u pacjentów z grożącą oderwaniem blaszką miażdżycową.

Metoda wewnątrznaczyniowa jest metodą małoinwazyjną najczęściej stosowaną w przypadku osób starszych lub obciążonych, dla których operacja klasyczna byłaby zbyt dużym ryzykiem. Ostateczną decyzję co do rodzaju metody wybierają wspólnie lekarz z pacjentem po przeanalizowaniu wszystkich wad i zalet obu metod oraz wykonaniu koniecznych badań obrazowych i ewentualnie dodatkowych konsultacji ( najczęściej kardiologicznej ).

Więcej informacji na temat chorób tętnic i żył znajdziecie Państwo na stronie internetowej www.chorobynaczyniowe.pl.

Skleroterapia:

Zabieg lekarski wykonywany jest przez specjalistę chirurga naczyniowego. Skleroterapia ( ostrzykiwanie ) to metoda leczenia bardzo drobnych żylaków i śródskórnych pajączków naczyniowych.

Skleroterapia za pomocą środka w formie roztworu polega na iniekcji leku o odpowiednim stężeniu do żył zasilających żylaki, które są lokalizowane podczas badania ultrasonograficznego.

Substancję podaje się stopniowo, aby nie doprowadzić do pęknięcia cienkościennego światła żylaka. Zabieg kończy założenie specjalistycznej opaski lub pończochy elastycznej o odpowiedniej kompresji. Zamierzony efekt zwłóknienia żyły jest osiągany po kilku tygodniach od zabiegu.

Tętniak aorty brzusznej - tykająca bomba w brzuchu !
Tętniak jest patologicznym, workowatym poszerzeniem aorty, zlokalizowanym najczęściej poniżej odejścia tętnic nerkowych. Przyczyna powstania tętniaka nie jest do końca jasna. Za najbardziej prawdopodobną uznaje się zaburzenie w budowie włókien elastynowych znajdujących się w ścianie tętnicy. Tętniak aorty brzusznej jest chorobą osób starszych występuje najczęściej po 50 roku życia, kilka razy częściej u mężczyzn, niż u kobiet.

Jakie są objawy tętniaka?
Tętniak aorty brzusznej nie wywołuje charakterystycznych objawów. Sporadycznie chorzy skarżą się na niespecyficzne bóle brzucha i objawy gastryczne. W przypadku wzrostu tętniaka mogą pojawić się bóle pleców.

Jak rozpoznać tętniaka aorty brzusznej ?
TTętniaka aorty brzusznej jest zwykle wyczuwalny przez powłoki brzucha jako tętniący guz. Jednak do dokładnej oceny konieczne są badanie obrazowe: USG lub tomografia komputerowa. Tętniaki aorty brzusznej najczęściej są bezobjawowe, a z powodu szerokiego dostępu do badań ultrasonograficznych wykrywane są coraz częściej przypadkowo.

Wskazania do operacji i ryzyko pęknięcia tętniaka aorty brzusznej ?
Wskazaniem do operacji jest osiągnięcie przez tętniaka średnicy powyżej 5cm lub szybki wzrost średnicy tętniaka w krótkim czasie. Nie poddanie się planowej operacji tętniaka aorty brzusznej prowadzić może do jego pęknięcia i bezpośredniego zagrożenia życia.

Leczenie operacyjne
Istnieją obecnie dwie metody leczenia operacyjnego tętniaka aorty brzusznej, metoda klasyczna i wewnątrznaczyniowa.

Metoda klasyczna operacji tętniaka aorty brzusznej przebiega w znieczuleniu ogólnym. Polega na zastąpieniu tętniakowato zmienionej aorty protezą naczyniową. Okres pooperacyjny wymaga najczęściej kilkudniowego pobytu w Oddziale Intensywnej Terapii.

Metoda wewnątrznaczyniowa ( endowaskularna ) jest metodą małoinwazyjną i ma zastosowanie w leczeniu większości tętniaków aorty brzusznej. Operacja polega na wszczepieniu przez tętnice udowe wewnątrznaczyniowej protezy tzw. stent-graftu i wyłączeniu tętniaka z krążenia krwi. Zabiegi wewnątrznaczyniowe na aorcie brzusznej nie wymagają znieczulenia, a proteza wewnątrznaczyniowa wprowadzana jest z dwóch kilkucentymetrowych nacięć skóry w obu pachwinach. Czas hospitalizacji po operacji skraca się do 3-4 dni.

Która metoda operacji tętniaka jest lepsza klasyczna czy wewnątrznaczyniowa?
Metoda klasyczna jest sprawdzoną metodą operacji tętniaka aorty brzusznej stosowana od wielu lat. Wiąże się niestety z dużym urazem operacyjnym dlatego proponowana jest osobom młodszym, w dobrym stanie ogólnym. Metoda wewnątrznaczyniowa jest metodą stosunkowo młodą, małoinwazyjną najczęściej stosowaną w przypadku osób starszych lub obciążonych chorobami, dla których operacja klasyczna byłaby zbyt dużym ryzykiem. Dobre wyniki metody endowaskularnej oraz nieporównywalnie mniejszy uraz operacyjny doprowadziły w ostatnich latach do wyraźnego wzrost ilości wszczepianych stent-graftów z powodu tętniaka aorty brzusznej. Ostateczną decyzję co do rodzaju metody wybierają wspólnie lekarz z pacjentem po przedstawieniu wszystkich wad i zalet obu metod oraz wykonaniu koniecznych badań obrazowych i ewentualnie dodatkowych konsultacji ( najczęściej kardiologicznej ).

Więcej informacji na temat chorób tętnic i żył znajdziecie Państwo na stronie internetowej www.chorobynaczyniowe.pl

Przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych.
Najczęstszym problemem, z którym w swojej praktyce spotyka się chirurg naczyniowy jest niedokrwienie kończyn dolnych, spowodowane zmniejszeniem dopływu krwi do nóg. Przyczyną powstających zwężeń jest rozwijająca się w ścianie tętnicy miażdżyca. Blaszki miażdżycowe mogą się rozwijać we wszystkich tętnicach nóg. Szybszemu rozwojowi niedokrwienia kończyn dolnych sprzyjają: palenie tytoniu, brak aktywności fizycznej, dieta bogato tłuszczowa oraz choroby: cukrzyca, przewlekła niewydolność nerek.

Objawy niedokrwienia kończyn dolnych?Jeśli w trakcie spaceru pojawiają się bóle nóg, stwardnienie lub drętwienie łydek zmuszające do zrobienia odpoczynku, może to być niedokrwienie nóg. Takie bóle nazywamy chromaniem przestankowym. Zwykle dolegliwości dotyczą jednej nogi, tej w której zmiany są rozleglejsze. Jeśli bóle nóg pojawiają się w spoczynku lub powstają na nodze niegojące się rany mówimy wówczas o krytycznym niedokrwieniu kończyny i jest to wskazanie do pilnego leczenia, ponieważ nieleczone niedokrwienie kończyny może prowadzić do jej utraty. W przypadku zmian miażdżycowych zlokalizowanych w tętnicach biodrowych bóle mogą dotyczyć pośladków i ud. U mężczyzn dochodzi do impotencji.

Jak rozpoznać niedokrwienie?
Do rozpoznania niedokrwienia kończyn dolnych wystarczy dokładne badanie lekarskie: charakterystyczny wywiad oraz brak tętna na tętnicach obwodowych. Natomiast do zaplanowania właściwego leczenia zabiegowego niezbędne są badania obrazowe: USG z funkcją doppler, angiotomografia komputerowa lub angiografia.

Czym grozi niedokrwienie kończyny?
Przewlekłe niedokrwienie kończyny ograniczając możliwość poruszania się pogarsza sprawność ruchową. Pogarsza to w istotnym stopniu jakość życia, a lekceważenie objawów niedokrwienia prowadzić może do utraty kończyny.Leczenie zmian miażdżycowych tętnic kończyn dolnych.
W przypadku pacjentów z długim dystansem chromania przestankowego dobre efekty może przynieść leczenie zachowawcze, czyli leczenie farmakologiczne w połączeniu z odpowiednią rehabilitacją ruchową tzw. treningiem marszowym. Ograniczenie dystansu, po którym pojawia się ból nóg poniżej 200 m wymaga zwykle leczenia zabiegowego: klasycznego chirurgicznego lub coraz częściej leczenia wewnątrznaczyniowego.

Wybór metody zależy od rozległości, zaawansowania rodzaju i lokalizacji zmian miażdżycowych. W większości przypadków leczeniem z wyboru jest leczenie wewnątrznaczyniowe ( angioplastyka balonowa, wszczepienie stentu ). Małoinwazyjność zabiegów wewnątrznaczyniowych, ich powtarzalność, niewielka liczba powikłań oraz bardzo dobre wyniki powodują, że operacje wewnątrznaczyniowe stały się metodą z wyboru w leczeniu niedokrwienia kończyn dolnych. Klasycznemu leczeniu chirurgicznemu poddawani są pacjenci z bardzo rozległymi zmianami miażdżycowymi lub nie poddający się leczeniu wewnątrznaczyniowemu. Leczenie klasyczne polega najczęściej na chirurgicznym usunięciu blaszek miażdżycowych z tętnicy lub wykonaniu różnego rodzaju przeszczepów ( by-pass'ów ) omijających niedrożne odcinki tętnic.

Więcej informacji na temat chorób tętnic i żył znajdziecie Państwo na stronie internetowej www.chorobynaczyniowe.pl.